اثر دگزامتازون بر رفتارهای تشنجی ناشی از هیپرترمی: نقش احتمالی هیستامین

مقدمه: تب تشنج شایع ترین اختلال تشنجی دوران کودکی بوده و شیوع آن 2 تا 5 درصد برآورد شده است. بین استفاده از کورتیکواستروئیدها و تشنج رابطه ای وجود دارد. هدف این مطالعه بررسی اثر پیش درمانی با دگزامتازون بر رفتارهای تشنجی ناشی از هیپرترمی بود. روشها: در این مطالعه تجربی 24 سر موشها صحرایی 19-20 روزه به 3 گروه ( n=8) کنترل، هیپرترمی و دگزامتازون تقسیم شدند. درگروه هیپرترمی، حیوان 30 دقیقه در محفظه قرار گرفت و باد گرم بر روی آن دمیده شد. در گروه دگزامتازون، حیوان قبل از قرار گرفتن در محفظه دگزامتازون داخل صفاقی دریافت کرد. دمای بدن موشها بطور مداوم از طریق یک پروب رکتال در سراسر آزمایش ثبت شد. در مدت 30 دقیقه که موش در محفظه هیپرترمی بود رفتارآن بدقت مشاهده و ثبت شد. بعد از اتمام هیپرترمی خونگیری از قلب به عمل آمد. نمونه های خون برای سنجش هیستامین استفاده شدند. یافته ها: تمام موشهایی که دچار هیپرترمی شدند رفتارهای تشنجی نشان دادند. دگزامتازون باعث تشدید تشنج شد و تعداد تشنجهای تونیک-کلونیک ( 1.06± 5.62 در گروه دگزامتازون و 0.46±1.37 در گروه هیپرترمی) را بطور معنی داری افزایش داد (p=0.02 ). هیپرترمی باعث کاهش هیستامین خون شد و دگزامتازون کاهش هیستامین خون را تشدید کرد (p<0.001). نتیجه گیری: حداقل یکی از راههای که هیپرترمی منجر به تشنج می شود کاهش هیستامین بدنبال هیپرترمی است. از آنجا که هیستامین اثر ضد تشنجی دارد کاهش هیستامین می تواند یکی از راههای ایجاد تشنج ناشی از هیپرترمی باشد. دگزامتازون با تشدید کاهش هیستامین باعث تشدید رفتارهی تشنجی ناشی از هیپرترمی می شود.